Wiedzę o właściwościach leczniczych złota znali już starożytni Chińczycy od około 2500 p.n.e. Uznawane było za wyjątkowy środek leczniczy, którego właściwości terapeutyczne wykorzystywane były przy leczeniu schorzeń skóry, serca, kości, wątroby oraz jako środek uspokajający. O właściwościach leczniczych złota piał Arystoteles, a w średniowieczu Paracelsus, który zalecał preparaty złota w terapii chorób wenerycznych, trądu, ropiejących ran, a nawet padaczki.
W Europie, do celów leczniczych, zaczęto wykorzystywać ten szlachetny kruszec, dopiero od 1890 roku po przeprowadzeniu badań przez Roberta Kocha. Dowiódł on, że cyjanek złota hamuje rozwój bakterii wywołujących gruźlicę. To odkrycie zapoczątkowało wiele innych badań, które doprowadziły do zastosowania złota w farmakologii. Do celów leczniczych wykorzystywano cienkie płatki złota, sproszkowane złoto, nalewkę ze złota, kwasowe roztwory złota oraz sole złota nieorganiczne i organiczne.
Dziś...
Złoto, podobnie jak srebro, miedź i cynk działa przeciwbakteryjnie oraz przeciwgrzybicznie. Niszczy pierwotniaki i roztocza. We krwi łączy się z erytrocytami, białkami krwi oraz z leukocytami. Złoto hamuje procesy autoimmunologiczne (autoagresji), zmniejsza nadmierne stężenie immunoglobulin we krwi. Hamuje objawy chorób autoimmunologicznych (np. tocznia, łuszczycy, bielactwa, reumatoidalnego zapalenia stawów, łuszczycowego zapalenia stawów, kolagenoz i przewlekłych wyprysków). Preparaty złota hamują wytwarzanie histaminy i prostaglandyn. Działają stabilizująco na błony lizosomalne i komórkowe, działają przeciwzapalnie. Likwidują objawy przewlekłych chorób alergicznych. Właściwości przeciwzapalne złota są silniejsze od działania glikokortykosteroidów.
Złoto odkłada się w niektórych tkankach tj. tkanka nabłonkowa, tkanka łączna, tkanka mięśniowa oraz tkanka chrzęstna, utrzymując się w nich nawet do końca życia.
Niektóre kwasy roślinne tj. fumarowy, jabłkowy, szczawiooctowy, pirogronowy, winowy, czy kapronowy, N-acetylocysteina, dimerkaprol i penicylamina przyśpieszają eliminacje złota z ustroju.
Duże dawki złota są toksyczne, ponieważ w organizmie następuje wytrącanie się złota metalicznego w tkankach i organach miąższowych, np. w nerkach lub wątrobie. Powoduje to białkomocz, zespół nerczycowy, metaliczny posmak w ustach, złe samopoczucie, zaczerwienie twarzy, pokrzywkę, świąd skóry, leukopenie i trombocytopenię. Złoto jest wydalane z żółcią, moczem i potem.
Do najczęściej stosowanych preparatów złota należą:
· tiojabłczan sodowo-złotawy (Autrohiomalate sodium) zawiera 46% złota
· trójsiarczan złotawo-sodowy
· połączenie soli złota z L-tioglukozą zawierające 50% złota
· auranofina – jedyny doustny preparat złota, w którym kompleks folinowy zastąpił połączenie złota z tiolami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz