Blask złota fascynował człowieka od zawsze, a jego niezwykłe właściwości chemiczne uczyniły z niego bardzo praktyczny i pożądany kruszec.
Jest ono jednym z najrzadziej występujących pierwiastków, co czyni je wyjątkowo wartościowym. Jego estetyczne i lecznicze właściwości znane były już w starożytnych Chinach.
Złoto (Au, łac. aurum) jest pierwiastkiem chemicznym występującym w przyrodzie w niewielkich stężeniach, np.: w wodzie morskiej znajduje się ok. 4 mg złota/tonę wody. Najczęściej złoto występuje w przyrodzie tworząc żyły w skałach magmowych. W niektórych złożach pirytów znajduje się metaliczne złoto w bardzo dużym rozdrobnieniu. W czasie wietrzenia złotonośnych skał złoto odporne na działanie czynników atmosferycznych przechodzi do złóż osadowych i pojawia się w piaskach w postaci drobnych ziaren unoszonych przez rzeki. Złoto występuje również w postaci związanej w rudach metali. Należy tu wymienić tellurki złota tj. sylwinit, kalawarit czy petit.
Złota używa się najczęściej w postaci stopów (najczęściej z miedzią i srebrem). Zawartość złota określa się w karatach (ilość części złota w 24 częściach masowych stopu). Najcenniejszy jest stop 24 karatowy, ze względu na najwyższą czystość. W ostatnim okresie duże znaczenie znalazło złoto koloidalne. Stosuje się je do badań immunohistochemicznych, przy oznaczaniu przeciwciał oraz w kosmetyce.
W ludzkim organizmie złoto występuje w ilości nie przekraczającej 10 mg, z czego połowa tej zawartości znajduje się w kościach. Sole złota stosowane w produktach leczniczych źle wchłaniają się z przewodu pokarmowego, dlatego większość preparatów podaje się w iniekcjach domięśniowych, np. w leczeniu RZS (reumatologiczne zapalenie stawów).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz